Το αυτί στο νήπιο είναι ένα όργανο έτοιμο να λειτουργήσει ως μεσάζων στην αποταμίευση ήχων στον εσωτερικό του κόσμο. Ανάλογα με το ηχητικό περιβάλλον στο οποίο θα μεγαλώσει, θα είναι και τα ακούσματα, τα ηχοχρώματα με τα οποία το νήπιο θα εξοικειωθεί και τα οποία θα θεωρεί αναπόσπαστο στοιχείο της καθημερινής του ζωής
Όποια κι αν είναι αυτά, καλά ή κακά, εντυπωσιακά ή όχι, απαλά ή σκληρά, άγρια ή ήπια, δυνατά ή σιγανά, θα αποτελέσουν αναπόσπαστο μέρος της ζωής του σε τέτοιο βαθμό ώστε, εάν κάποια από αυτά ατονήσουν ή πάψουν να υπάρχουν, ιδιαίτερα στο βαθμό ισορροπίας που το νήπιο ήταν συνηθισμένο θα δημιουργηθεί πρόβλημα: το νήπιο θα νιώθει μέσα του ένα κενό, κάτι θα του λείπει.
Η μεγάλη ποικιλία των ήχων σε ένταση και ηχόχρωμα διευρύνουν τους ηχητικούς ορίζοντες του παιδιού. Όπως το μάτι, όταν είναι υποχρεωμένο να βλέπει μόνο μια κόκκινη παπαρούνα σε έναν απέραντο κάμπο, θα κουραστεί, έτσι και το αυτί αναζητεί ποικιλία ήχων, μόνων ή σε συνδυασμό με άλλους. Η ποικιλία αυτή ισορροπεί τα πάντα, μάλιστα όταν η συνύπαρξη γίνεται μεταξύ των φθόγγων μιας τέλειας αρμονίας.
